Ύπνος, ένα ακόμα όριο

Καλησπέρα σε όλες σας,
Αναρρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να αποκωδικοποιούμε όσα μας συμβαίνουν και να κρατάμε το μεδούλι των κατάστασεων, να μπορούμε δηλαδή να είμαστε αντικειμενικοί παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής. Πρέπει να είμαστε πολύ ειλικρινείς με το πρόβλημα για να μπούμε στην διαδικασία να βελτιώσουμε μία κατάσταση. Το να αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια σημαίνει ότι δεν θα μπούμε καν στην διαδικασία. Το να ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει και πού φταίει ο άλλος, και αυτό είναι μία τεράστια υπεκφυγή που οδηγεί μόνο στην γκρίνια. Η αποφυγή, που αλλιώς λέγεται και άρνηση, έχει τρομερά αρνητικές συνέπειες.
Έαν αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση, για παράδειγμα δεν προσπαθούμε να μάθουμε το παιδί μας να κοιμάται νωρίς, τότε θα υποστούμε τις συνέπειες, δηλαδή θα έχουμε ένα παιδί που κοιμάται αργά και ένα ζευγάρι που θα είναι μέσα στα νεύρα. Πολλές φορές οι γονείς ψάχνουν δικαιολογίες "πονάνε τα δόντια του, έχει ανασφάλεια" , κάτι που ταλαιπωρεί και τους ίδιους και το παιδάκι.  Πολύ συχνά βρίσκουμε δικαιολογίες για να παρατείνουμε μία κατάσταση ενώ θα ήμασταν πολύ πιο ευτυχισμένοι έαν αυτή η κατάσταση έμπαινε σε ένα όριο. Το να βάζεις όρια δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάς το παιδί σου. Αντιθέτως, είναι η πιο χειροπιαστή απόδειξη ότι το αγαπάς γιατί έτσι συμβιώνουμε καλύτερα και αυτό είναι και το ζητούμενο. Στην τελική, το να βάζουμε όρια σημαίνει ότι βλέπουμε το πρόβλημα και ότι ψάχνουμε την λύση. Εύχομαι να έχω την διαύγεια να είμαι ειλικρινής παρατηρητής του εαυτού μου.
A rolling stone mama  

Πού να μην πάτε

Θυμάστε τι σας έλεγα για το purebliss ένα μαγαζάκι στην ρόμβης με βιολογικά και χωρίς τσιγάρο; Ξεχάστε το.  Προχθές πήγα εκεί με την μικρούλα στον μάρσιπω ακριβώς επειδή ήξερα ότι είναι ένα μαγαζί που έχει καθαρό περιβάλλον. Και απογοητεύτηκα οικτρά. Το έχουν ντουμανιάσει και εκεί.  Το βιολογικό το έχουν κρατήσει μόνο στο μενού και όλο το υπόλοιπο είναι εντελώς μη βιολογικό. Γιατί πού κολλάει ο χυμός 7 ευρώ με την μπανάνα βιο, το τσάι για ευεξία, οι σπιρουλίνες με τον καπνό; Πουθενά; Προφάνώς το βιολογικό είναι ένας τρόπος να βγάζουν χρήματα παραπάνω και όχι κάτι στο οποίο πιστεύουν. Γιατί αν το πίστευαν θα είχαν διατηρήσει ένα πνεύμα αντίστοιχο. Από την απάντησή τους μάλιστα "ε τι να κάνουμε" απογοητεύτηκα διπλά. Ε, είναι αναξιόπιστοι. Εκτός αν σε λίγο αρχίσουν να μας πουλάνε και βιολογικά κάμελ. Προσωπικά δεν θα ξαναπάω, και να ήθελα δεν μπορώ, με την επιλογή τους με αποκλείουν. 

Την ίδια απογοήτευση έφαγα και από τα Starbucks στην Πανεπιστημίου, ελλαδάρα ολέ, ούτε κάθισμα ούτε αλλαξιέρα για τα μωρά. Γύφτοι. Τον καφέ μόνο ξέρουν να έχουν 7 ευρώ, από υπηρεσίες μηδέν. Και εκεί θα μποικοτάρω. Γιατί είναι μία αλυσίδα που παντού στον κόσμο έχει έναν χαρακτήρα συγκεκριμένο εκτός από εδώ.

Πήρα λοιπόν ένα μπουκάλι νερό και με την μικρούλα αγκαλιά κάθισα σε ένα παγκάκι δίπλα στην βιβλιοθήκη και κοιτάζαμε τους Αθηναίους να περνάνε. Και της είπα: σκασίλα μας, εμείς θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε και να είσαι σίγουρη θα βρούμε μέρη να πάμε. Αυτό που εύχομαι είναι να της είπα την αλήθεια.

Mama is a roling stone

Χριστουγεννιάτικες Ευχές

Τις προάλλες βρέθηκα στο badminton στο Christmas Fairytale www.skepastoxorio.gr. Διαφημίζεται ως το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο θεματικό πάρκο στην Αθήνα. Εντάξει, τώρα εδώ που τα λέμε είναι υπερβολή αυτό. Έχει μερικά παιχνίδια καρουσέλ, ένα τρενάκι  και συγκρουόμενα, ένα όχι πολύ θεαματικό παγοδρόμιο και από εκεί και πέρα μερικά περίπτερα που δεν έχουν ούτε παραδοσιακά ούτε πρωτότυπα πράγματα. Εκτός αν θεωρείτε το μαλλί της γριάς παράδοση ή τα αρωματικά χώρου δώρα.  

Η γενική είσοδος είναι  4 ευρώ μόνο για τα παιδιά, οι ενήλικες μπαίνουν δωρεάν και με αυτό το ποσό τα παιδιά δικαιούνται να κάνουν  παιχνίδι. Τα υπόλοιπα παιχνίδια τα πληρώνετε έξτρα.  Για δύο παιδιά δηλαδή δύο παιχνίδια θα σας στοιχίσουν 16 ευρώ. Και θα τα απασχολήσετε μερικά μόνο λεπτά. Κάντε τους υπολογισμούς σας και σκεφτείτε αν σας συμφέρει να πάτε. Γιατί μέσα στην οικονομική κρίση μπορεί να συμφέρει να πάει κανείς να φάει οικογενειακώς σουβλάκια και μετά να πάει σε μία παιδική χαρά δωρεάν.  Ή σε ένα πάρκο, όπως στο ανακαινισμένο Πεδίο του Άρεως.

Πάντως δεν γινόταν και χαμός από κόσμο. Δεν είναι και παράλογο. Πόσα παιχνίδια να κάνει κανείς; Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα ο κόσμος που στήνει projects σαν αυτό έχει πάρει είδηση σε ποιους απευθύνεται και αν το αντέχει η τσέπη τους. Νομίζω πως όλοι έχουν ένα σύνδρομο άρνησης, μία αντίδραση ότι τώρα εν μέσω κρίσης θα ‘κονομήσουν’.  Κάνουν λες και δεν βλέπουν  ότι μπαίνουν λουκέτα σε ακριβές περιοχές.  Άραγε αυτή η κατάσταση μας αγγίζει πραγματικά; Μας κάνει να αναπροσδιορίσουμε τις συνήθειες, τα οράματα μας και την όλη μας αντίληψη για την αξία του χρήματος αλλά και για τις αξίες; Η μας αφήνει αδιάφορους, να αγαπάμε με την ίδια μανία τα υλικά αγαθά, να κάνουμε τα πάντα για να τα αποκτήσουμε ένα luis vuitton για να πάμε να το δείξουμε στους πλούσιους φίλους μας που θα ζηλέψουν και θα πάνε να πάρουνε ένα άλλο πιο ακριβό vuitton για να μας μπουνε στο μάτι, το οποίο όμως δεν θα είναι τόσο ωραίο όσο το δικό μας. Τι θλιβερός τρόπος σκέψης. Τι δυστυχία να προσπαθεί κανείς να αποδείξει ότι είναι ξεχωριστός γιατί έχει χρήμα. Τι εθνική δυστυχία αυτή της μόστρας και του νεοπλουτισμού.

Εύχομαι μέσα σε αυτή την συλλογική παράνοια να διατηρήσω την λογική μου, να θυμάμαι τι είναι αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, όπως μία ειλικρινή κουβέντα με μία φίλη, να φτιάξω ένα ωραίο φαγητό και να το μοιραστώ με ανθρώπους που αγαπάω, να αγαπάω δυνατά, να καθίσω κάτω από τον ήλιο με την μικρή, στον δικό μας κόσμο και να ακούμε τα πουλάκια. Εύχομαι μεγαλώνοντας να γίνομαι πλούσια στο πνεύμα,  μεγαλόψυχη, να συγχωρώ και να ξεπερνάω, να είμαι γενναιόδωρη στη ζωή την ίδια. Εύχομαι να βρίσκω το κουράγιο να είμαι ψύχραιμη και ευγενική σε έναν κόσμο που επιβραβεύει  το αντίθετο. Και εύχομαι να είμαι παραγωγική, με ιδέες και κυρίως να μην στερέψω από ιδέες για το πώς να αγαπάω.   

A rolling stone mama

Νέες ιδέες εξόδου

Γεια σε όλους. Σας γράφω για να διαδώσω  δυο πολύ ωραίες ιδέες εξόδου.
Χθες πήγαμε στο γουδί, ξέρετε εκεί που είναι το badminton. Εκεί έχει ένα εστιατόριο - καφέ το Ya http://www.sitemaker.gr/yacafe/page_GREEK_7.htm, που έχει μία φοβερή ιδιαιτερότητα- μπροστά του βρίσκεται μία παιδική χαρά με πολύ χώρο για να παίξεις, να τρέξεις. Το περιβάλλον είναι πάρα πολύ ωραίο γιατί μπορούν να ευχαριστηθούν όλοι, μικροί και μεγάλοι. Τρώτε μακαρόνια, burger, γλυκό, πίνετε καφέ και το παιδάκι μπορεί να παίζει μπροστά σας... Έαν δεν έχετε πάει να πάτε. Θα το καταχαρείτε!
Αφού καθίσαμε εκεί με την αδερφή μου και τα μικρά της, το απόγευμα πήγαμε στην παιδική χαρά του πικιώνη στην φιλοθέη. Άψογος χώρος. Είναι σαν πάρκο, όλα τα παιχνίδια είναι ξύλινα και οι μαμάδες δείχνουν χαλαρές με τα καφεδάκια στο χέρι. Οάση. Καθώς τα γράφω αυτά σκέφτομαι ότι κάποτε έλεγα "πήγα σε ένα φοβερό μπαρ". Σήμερα λέω "πήγα σε μία φοβερή παιδική χαρά". Και όμως αυτό μου αρέσει πολύ, το βρίσκω πολύ δημιουργικό και όμορφο να περνάω χρόνο με το παιδί μου, να το κάνω να νιώθει ευτυχισμένο.
Περιμένω να ακούσω τα σχόλια και τις ιδέες σας.
A rolling stone mama

Αλήτες απειλούν μαμάδες με καρότσια

Σήμερα, βιώσα ένα περιστατικό που με κάνει και ντρέπομαι για την Ελλάδα και την πολίτες της. Ένα ταξί παρκαρισμένο φαρδύ πλατύ πάνω στο πεζοδρόμιο με εμπόδιζε να περάσω με το καρότσι. Έτσι, γύρισα και του είπα: κύριε μου εμποδίζετε. Αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενα! Ο ταξιτζής περίμενε να περάσω από πίσω του και την ώρα που ήμουν ακριβώς πίσω του κάνει μία δυνατή όπισθεν΄για να με πατήσει! Και αφού δεν του έφτανε αυτό άνοιξε την πόρτα και από την θέση του οδηγού έκανε ότι θα μου δώσει μπουνιά.
Μάρτυρες μου οι περαστικοί που είχαν ακούσει πόσο λογικά του είπα ότι εμποδίζει και πόσο παρανοικά αντέδρασε. Οι περαστικοί και οι μαγαζάτορες που βγήκαν έξω με παρακινούσαν να καλέσω την αστυνομία. Μου έλεγαν ότι πρέπει να τον μυνήσω. Όμως παρόλο που είχα τόσο κόσμο με το μέρος μου φοβήθηκα να το κάνω. Σκέφτηκα ότι έτσι μπορεί να μπλέξω χειρότερα. Αν αυτός ο αλήτης δεν δίσταζε να πάει να με πατήσει τότε δεν ξέρω τι άλλο είναι ικανός να κάνει.
Το ερώτημα είναι: τελικά δεν πρέπει να μιλάμε και να ανεχόμαστε όλη αυτή την κατάσταση παθητικά;  Και αν πρέπει να μην μιλάμε ακόμα και όταν έχουμε δίκιο τότε η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί ποτέ. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε τι νομίζετε ότι πρέπει να κάνουμε. 

support your kidz

Κάθε φορά που έρχομαι Βερολίνο συμπαθώ τους Γερμανούς όλο και πιο πολύ. Πάντα διαψεύδουν την προκατάληψή ότι είναι χοντροκομμένοι και ψυχροί. Όπου πάω με χαιρετάνε ευγενικά, στο σούπερ μάρκετ μου δίνουν την σειρά τους επειδή με βλέπουν με το μωρό, είναι ειλικρινείς στις συναλλαγές τους και πάνω από όλα αγαπάνε τα παιδιά τους. Ναι, οι Γερμανοί έχουν μεγάλη και βαθιά παιδεία στο θέμα των παιδιών. Έχουν παιδικούς σταθμούς που πληρώνεις ανάλογα με τηην οικονομική σου κατάσταση, για κάθε παιδί παίρνεις από το κράτος 180 ευρώ το μήνα, γεννάς δωρέαν, δεν σου κάνουν καισαρική για ψύλλου πήδημα και όταν γεννήσεις έρχονται σπίτι σου για βοήθεια οικιακή βοηθός και μαία. Για αυτό έχουν baby boom και έχουν λύσει το δημογραφικό τους πρόβλημα.

Κάθε τετράγωνο είναι και μία παιδική χαρά και κάθε παιδική χαρά είναι διαφορετική (βλέπε φωτο). Έτσι εδώ στο Βερολίνο έπιασα τον εαυτό μου να χοροπηδάει πάνω σε μία ξύλινη τάβλα με ελατήρια, να έχει χωθεί σε ένα κάστρο και να τσουλάει στις τσουλήθρες με κραυγές, να κρέμομαι από ένα σκοινί που σε πήγαινε στην άλλη πλευρά της παιδικής χαράς με μία τροχαλία. Και όχι μόνο εγώ. Όλοι οι γονείς εδώ γίνονται παιδιά. Είναι απίθανο. Οι Γερμανοί γονείς έχουν όρεξη να βγούνε γιατί έχουν πράγματα να κάνουν. Και με το χιόνι ακόμα έμαθα ότι πάνε στις παιδικές χαρές με τα έλκηθρα! Οι μαμάδες δείχνουν χαρούμενες, βλέπεις ζευγάρια έξω όλες τις ώρες της ημέρας, φοβερούς πατεράδες να παίζουν με πώρωση, γονείς που έχουν τα παιδιά τους σε καθίσματα πίσω στο ποδήλατο, γονείς που κάνουν ποδήλατο με τρία πιτσιρίκια να κάθονται σε ειδικό όχημα. Είδα πατέρα με τρία παιδιά: το ένα έκανε πατίνια, το άλλο ποδήλατο και το τρίτο απλώς φορούσε κράνος γιατί ήταν πολύ μικρό για να κάνει οτιδήποτε. Στην Ελλάδα δεν έχω δει ποτέ πατέρα να κουμαντάρει τρία παιδιά. Και θα μου πείτε αυτοί έχουν δρόμους, πάρκα, μέρη για να τα κάνουν όλα αυτά. Και εμείς έχουμε παραλίες και όμως βλέπεις τις γιαγάδες με τα παιδιά να τα φωνάζουν να φάνε αντί τους γονείς να τα προτρέψουν να παίξουν. Οι νέες μητέρες πρέπει πολύ καλά να σκεφτούν πόση ευθύνη έχουν σε αυτό, πόσες φορές προτίμησαν να αφήσουν το παιδί τους για να πάνε κάπου παρά να σκεφτούν πού μπορούν να πάνε μαζί του. Αυτά είναι κάπως αλληλένδετα. Αν δεν έχουμε μαμάδες που θέλουν να βγούνε δεν θα δημιουργηθούν και τα αντίστοιχα μέρη. Και είναι κρίμα να ζούμε σε μία χώρα που έχει τόσο καλό καιρό και οι μαμάδες να είναι κλεισμένες μέσα...

a rolling stone mama

Σημαντικές στιγμές Ηλέκτρας

Η Ηλέκτρα αποκτάει νονά

Μία από τις σημαντικές στιγμές που έζησε η μικρή Ηλέκτρα ήταν η πρόταση που έκανε στην Ελίνα να γίνει νονά. Η Ηλέκτρα βιντεοσκοπήθηκε με φόντο ένα κόκκινο μαξιλάρι ενώ η μαμά έκανε το voice over, έλεγε δηλαδή την πρόταση παίζοντας με τις γκριμάτσες που έκανε η μικρή εκείνη την στιγμή. Όταν δείξαμε το βίντεο στην Ελίνα ξετρελάθηκε, χάρηκε πολύ και εγώ άλλο τόσο που χάρηκε. Η νονά της είναι ένα σούπερ άτομο, ευρηματικό και ανεξάντλητο που κάνει τις πιο αστείες γκάφες του κόσμου. Το αστείο που έχει ήδη κυκλοφορήσει είναι: Ελίνα, μην φέρνεις χριστουγεννιάτικο δέντρο το Πάσχα και πασχαλινό αβγό τα Χριστούγεννα. Ελινάκι σε αγαπάμε.

Η Ηλέκτρα γνωρίζει διασημότητες
Λένε ότι το μωρό όταν είναι με την μαμά του λειτουργεί ως απωθητικό, ενώ όταν είναι με τον μπαμπά του ως γκομενοπαγίδα. Μην το πιστεύετε, τουλάχιστον όχι απόλυτα. Τις τελευταίες μέρες έχω γνωρίσει τον Παπακαλιάτη, την Βίκυ Καγιά και τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Πώς; Μα πώς αλλιώς; Εξαιτίας της Ηλέκτρας. Ο Παπακαλιάτης ήταν στο βίντεο κλαμπ και η Ηλέκτρα στον μάρσιπο. Του άρεσε η εικόνα και της μίλησε και εγώ απάντησα με μωρουδιακή φωνή, εκ μέρους της. Ο διάλογος μας ήταν σύντομος και νομίζω ότι η φωνή μου παρέμεινε μωρουδιακή καθ’ όλη την διάρκεια. Η επόμενη γνωριμία, η Καγιά μας εντόπισε εκεί που έτρωγε στην Σκουφά. Έκανα τις συστάσεις: Ηλέκτρα από εδώ η Βίκυ Βίκυ από εδώ η Ηλέκτρα και κουβεντιάσαμε για μερικά λεπτά, αλλά το περιεχόμενο της συζήτησής μας θα παραμείνει κρυφό- - δεν θα το κάνω και Ciao να λέω τα μυστικά που μαθαίνω… Όσο για τον Ρένο; Σας την έφερα, αυτόν τον ήξερα από πριν και η Ηλέκτρα κοιμόταν όσο μιλούσαμε, στην πραγματικότητα δεν τον γνώρισε ποτέ. Όμως όταν μεγαλώσει και θα τους βλέπει στην τηλεόραση θα της λέω: καλέ αυτούς τους έχεις γνωρίσει. Τώρα το τι θα μου απαντάει; Αυτό θα το δούμε.

Η Ηλέκτρα πάει σε meeting με τον πατέρα της

Ενώ η μάνα έπρεπε να πάει σε ένα άλλο meeting ο πατέρας είχε αναλάβει να κρατήσει την μικρή στην δουλειά του. Όταν ο διευθυντής τον κάλεσε σε meeting αναγκάστηκε να πάρει μαζί του και την Ηλέκτρα. Έμαθα ότι είχε πολύ καλή διαγωγή, αλλά όταν έφτασε στο οικονομικό διαμαρτυρήθηκε με έντονο κλάμα στον διευθυντή για αύξηση, αλλά και για λιγότερες ώρες εργασίας. Μπράβο παιδί μου, έτσι πρέπει, να διεκδικείς.


Η Ηλέκτρα βγάζει φωτογραφία για διαβατήριο

Όσο και αν ακούγεται απλό είναι δύσκολο να τραβήξεις ένα μωρό επίσημη φωτογραφία αφού κάνουν εκατό γκριμάτσες το δευτερόλεπτο. Η Ηλέκτρα γελούσε συνεχώς. H φωτογράφος της έλεγε γλυκά: "βρε εσύ δεν πρέπει να γελάς στην φωτογραφία" και όσο της μιλούσε έτσι γλυκά τόσο γελούσε η μίκρή . Τελικά, τα καταφέραμε και η μικρή Ηηλέκτρα θα αποκτήσει διαβατήριο.

Η Ηλέκτρα πάει το πρώτο της ταξίδι

Η Τζιά ήταν το πρώτο μέρος που πήγε η μικρή Ηλέκτρα, το πρώτο ταξίδι που κάναμε σαν οικογένεια. Μείναμε σπίτι του Άρη και της Μαρίας, πήγαμε Κούνδουρο, Βουρκάκη, Οτζιά. Άντε και στο επόμενο. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να γνωρίσουμε τον Vigo Mortensen. Ή την Αντζελίνα. Bye sweety, nice to meet you. 

A rolling stone mama