Σήμερα, βιώσα ένα περιστατικό που με κάνει και ντρέπομαι για την Ελλάδα και την πολίτες της. Ένα ταξί παρκαρισμένο φαρδύ πλατύ πάνω στο πεζοδρόμιο με εμπόδιζε να περάσω με το καρότσι. Έτσι, γύρισα και του είπα: κύριε μου εμποδίζετε. Αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενα! Ο ταξιτζής περίμενε να περάσω από πίσω του και την ώρα που ήμουν ακριβώς πίσω του κάνει μία δυνατή όπισθεν΄για να με πατήσει! Και αφού δεν του έφτανε αυτό άνοιξε την πόρτα και από την θέση του οδηγού έκανε ότι θα μου δώσει μπουνιά.
Μάρτυρες μου οι περαστικοί που είχαν ακούσει πόσο λογικά του είπα ότι εμποδίζει και πόσο παρανοικά αντέδρασε. Οι περαστικοί και οι μαγαζάτορες που βγήκαν έξω με παρακινούσαν να καλέσω την αστυνομία. Μου έλεγαν ότι πρέπει να τον μυνήσω. Όμως παρόλο που είχα τόσο κόσμο με το μέρος μου φοβήθηκα να το κάνω. Σκέφτηκα ότι έτσι μπορεί να μπλέξω χειρότερα. Αν αυτός ο αλήτης δεν δίσταζε να πάει να με πατήσει τότε δεν ξέρω τι άλλο είναι ικανός να κάνει.
Το ερώτημα είναι: τελικά δεν πρέπει να μιλάμε και να ανεχόμαστε όλη αυτή την κατάσταση παθητικά; Και αν πρέπει να μην μιλάμε ακόμα και όταν έχουμε δίκιο τότε η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί ποτέ. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε τι νομίζετε ότι πρέπει να κάνουμε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
καλή μου διαβάζοντας το άρθο σου, θυμίθηκα αρκετές αντίστοιχες περιπτώσεις που πέρασα και εγώ με τον μικρό μου αγκαλιά ή σε καρότσι προσπαθώντας να περπατήσω στους δρόμους της Κυψέλης που έμενα. Δυστυχώς και εγώ αντιδρούσα όπως και εσύ, αλλά τελικά αυτό που χρειάζεται είναι μια πιο οργανωμένη αντιμετώπηση και να μην αφήνουμε τύπους σαν αυτόν να κάνουν τους νταήδες.. Η "μαγκιά" τους περιορίζεται σε τσαμπουκά σε μια γυναίκα που μετράνε πως δεν θα αντιδράσει, δεν θα συνεχίσουν την ίδια αντίδραση μπροστά σε έναν αστυνομικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή