Ύπνος, ένα ακόμα όριο

Καλησπέρα σε όλες σας,
Αναρρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να αποκωδικοποιούμε όσα μας συμβαίνουν και να κρατάμε το μεδούλι των κατάστασεων, να μπορούμε δηλαδή να είμαστε αντικειμενικοί παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής. Πρέπει να είμαστε πολύ ειλικρινείς με το πρόβλημα για να μπούμε στην διαδικασία να βελτιώσουμε μία κατάσταση. Το να αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια σημαίνει ότι δεν θα μπούμε καν στην διαδικασία. Το να ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει και πού φταίει ο άλλος, και αυτό είναι μία τεράστια υπεκφυγή που οδηγεί μόνο στην γκρίνια. Η αποφυγή, που αλλιώς λέγεται και άρνηση, έχει τρομερά αρνητικές συνέπειες.
Έαν αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση, για παράδειγμα δεν προσπαθούμε να μάθουμε το παιδί μας να κοιμάται νωρίς, τότε θα υποστούμε τις συνέπειες, δηλαδή θα έχουμε ένα παιδί που κοιμάται αργά και ένα ζευγάρι που θα είναι μέσα στα νεύρα. Πολλές φορές οι γονείς ψάχνουν δικαιολογίες "πονάνε τα δόντια του, έχει ανασφάλεια" , κάτι που ταλαιπωρεί και τους ίδιους και το παιδάκι.  Πολύ συχνά βρίσκουμε δικαιολογίες για να παρατείνουμε μία κατάσταση ενώ θα ήμασταν πολύ πιο ευτυχισμένοι έαν αυτή η κατάσταση έμπαινε σε ένα όριο. Το να βάζεις όρια δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάς το παιδί σου. Αντιθέτως, είναι η πιο χειροπιαστή απόδειξη ότι το αγαπάς γιατί έτσι συμβιώνουμε καλύτερα και αυτό είναι και το ζητούμενο. Στην τελική, το να βάζουμε όρια σημαίνει ότι βλέπουμε το πρόβλημα και ότι ψάχνουμε την λύση. Εύχομαι να έχω την διαύγεια να είμαι ειλικρινής παρατηρητής του εαυτού μου.
A rolling stone mama