Ημερολόγιο τοκετού

Άργησα να γράψω, το ξέρω. Αλλά είχα πολλά καινούργια πράγματα να μάθω και χρειαζόμουν χρόνο. Για αυτό θα συμπυκνώσω τον χαμένο χρόνο με την παρακάτω μορφή ημερολογίου.


22 Απριλίου 3:15 τα ξημερώματα

«Σπάσανε τα νερά», είπα στον Αλέξανδρο.

«Είσαι σίγουρη;», μου απαντάει.

«Μα πώς να μην είμαι;» του δείχνω το ποτάμι από τα νερά.

«Μήπως είναι κάτι άλλο», επιμένει.

«όχι», επιμένω και εγώ.

Surreal διάλογος μελλοντικών γονέων. Μα να μην πιστεύει ότι έσπασαν τα νερά. Μάλλον κοιμόταν όρθιος, δεν εξηγείται αλλιώς. Λίγο μετά αρχίζουν οι συσπάσεις. Ο Αλέξανδρος καταλαβαίνει ότι γεννάμε. Με χρονομετράει, οι συσπάσεις είναι ακόμα 20λεπτες. Έχουμε χρόνο μέχρι να γίνουν 5λεπτες και να πάμε στο Ιασώ.  Στο ενδιάμεσο, κάνω ντους, ξυρίζω πόδια, τρώω πρωινό και πλένω πιάτα!

7:00 Φτάνουμε στο Ιασώ, εκεί προχωράμε στις διαδικασίες, δηλαδή δίνω τα πράγματά μου, μου παίρνουν το ιστορικό μου και βεβαίως δεν γλιτώνω το κλύσμα. Αφού ξεμπερδέψω με όλα αυτά μπαίνω στο δωμάτιο του τοκετού. Οι συσπάσεις δυναμώνουν. Κάτι μου είχαν πει για επισκληρήδιο...Έρχεται ο χαρούμενος τραγουδιστός αναισθησιολόγος, τους βγάζει όλους από το δωμάτιο και με αναλαμβάνει. Μέσα σε δευτερόλεπτα ο πόνος από τις συσπάσεις εξουδετερώνεται. Τρομερό.

Στο δωμάτιο μπαίνει και ο Αλέξανδρος. Μιλάμε με την μαία και τον γιατρό για τις δουλειές μας, τα χόμπι μας, τις απόψεις μας για τον κόσμο. Και όλα αυτά ενώ στο διπλανό δωμάτιο μία έχει βάλει ινδική μουσική και χαλαρώνει. Μου φαίνεται γελοίο.

13:30 μου λένε ότι το παιδί  είναι ψηλά και ότι λογικά θα αργήσουμε, θα πάει απόγευμα. Αρχίζουμε τις εξωθήσεις. Οι εξωθήσεις όμως πάνε πολύ καλά και σε μισή ώρα έχω αλλάξει δωμάτιο.

14:15 Μπαίνω στο χειρουργίο. Κάνω μερικές εξωθήσεις και ακούω το κλάμα του μωρού. Μου δίνουν το μωρό και το κρατάω στην αγκαλιά μου. Σταματάει να κλαίει. Οι χτύποι της καρδιάς μου της είναι γνώριμοι και νιώθει  ασφάλεια. Συγκλονιστική στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο Αλέξανδρος σε όλη την διαδικασία είναι βράχος, εντυπωσιακά ψύχραιμος.

Με βγάζουν για να δούνε οι συγγενείς ότι είμαι καλά και με βάζουν στην ανάνηψη. Ο Αλέξανδρος μοστράρει την μικρή ενώ οι υπάλληλοι του ΙΑΣΩ μάταια περιμένουν να τους χαρτζιλικώσει. Την πατίσανε, είχαμε συμφωνήσει από πριν ότι δεν θα γίνουμε και εμείς συνεχιστές αυτής της βλακείας..

Το επόμενο πρωινό πριν ανοίξω τα μάτια μου έχουν καταφτάσει πωλητές του Ιασώ, ασφάλειες ζωής, ζυγαριές, πάνες, όλα σου τα πουλάνε. Η ίδια γυναίκα που είχε βάλει ινδική μουσική έχει βάλει ένα απαγορευτικό έξω από το δωμάτιό της. Σε άλλα δωμάτια μόνο αρνί δεν ψήνουν, ανοίγουν σαμπάνιες και πίνουν ουίσκια, όσο οι λεχώνες παρακαλάνε για λίγη ησυχία. .

Αρχίζει να καταφτάνει κόσμος. Πολύς κόσμος. Δώρα, γλυκά και λουλούδια. Η απέναντί μου, που είναι με καισαρική, δεν μιλάει, αλλά μιλάει για λογαριασμό της η στρυφνή πεθερά που για να μου δείξει πόσο την εκνευρίζει ο κόσμος βάζει δυνατά τα μυστικά της εδέμ. Όσο πιο πολύς ο κόσμος τόσο δυναμώνει και την τηλέοραση. Η κακιά πεθερά δημιουργεί απίστευτη ηχορύπανση.  Ο Αλέξανδρος αναλαμβάνει δράση και κάνει τον πορτιέρη. Έρχονται και με βλέπουν ένας ένας λες και είμαι ο πάπας. Είμαι ακόμα hyper, μου αρέσει ο κόσμος, δεν έχω εξαντληθεί, το έχω σας λέω. Όταν όμως το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε την επομένη αναθεώρησα. Εκεί άρχισε να μου την δίνει λίγο. Δεν είναι εύκολο να είσαι με το βυζί έξω και να προσπαθείς να μάθεις πώς θα θηλάζεις ενώ σε παρατηρούν πέντε ζευγάρια μάτια σαν να είσαι σπάνιο ζώο. Υπάρχει πολύ έλλειψη διακριτικότητας στα μαιευτήρια.

Σάββατο βράδυ: η κοπέλα απέναντί μου μιλάει επιτέλους και σταματάει ο ψυχρός πόλεμος της τηλεόρασης που έχει κυρήξει η πεθερά της. Οι όροι όμως αντιστρέφονται. Αυτή τη φορά είμαι εγώ που ενοχλούμαι και αυτό γιατί κάθε μέρα έρχεται ο άντρας της και μένει μέσα στ δωμάτιο πολύ μετά το επισκεπτήριο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μέχρι που ένα βράδυ κατάλαβα ότι έμενε εκεί κάθε βράδυ. Η αποκάλυψη έγινε όταν αυτό το Σάββατο με ξύπνησε το εκκωφαντικό του ροχαλητό.Με έκπληξη είδα τον άντρα της να κοιμάται στο άδειο κρεβάτι δίπλα μου. Σηκώθηκα αλαφιασμένη αποφασισμένη για όλα, η κοπέλα απέναντι με πήρε είδηση και με ρώτησε αν είμαι καλά. Βέβαια όχι, απάντησα. Μα ήθελε και ερώτημα. Η κοπέλα ανέλαβε δράση και πέταξε τον άντρα της στον καναπέ. Με την τσίμπλα στο μάτι στέλνω μήνυμα στον Αλέξανδρο: αύριο φεύγουμε.

Κυριακή:
Είμαι έτοιμη, ντυμένη, μακιγιαρισμένη για έξοδο.
Μία υπάλληλος του ΙΑΣΩ μας κάνει επίδειξη πώς θα αλλάξουμε και θα πλύνουμε το μωρό. Μιλάει σε fast forward σαν να έχει καταπιεί εγκυκλοπαίδεια.

Με τον Αλέξανδρο κινηματογραφούμε την έξοδο μας από το ΙΑΣΩ και την είσοδο μας στο σπίτι. Βγήκαμε δυο και μπαίνουμε τρεις. Κλαίμε από συγκίνηση. Νέα συναισθήματα γεννιούνται, συναισθήματα που μόλις άρχισαν.

Πρώτο βράδυ: τα κάνουμε όλα λάθος. Δεν ξέρουμε να βάλουμε πάνα, η μικρή τα κάνει απάνω μας, δεν ξέρουμε πώς να την πλύνουμε, με το που κλαίει το βράδυ  την βάζουμε στο κρεβάτι μας, κάτι που εκ των υστέρων μαθαίνουμε ότι είναι η τελευταία λύση.

Το επόμενο πρωί: καλούμε την μαία και τον παιδίατρο. Μας λύνουν τα χέρια. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Και ναι δεν είναι τίποτα να αλλάξεις πάνα. Κάθε μέρα που περνάει μαθαίνουμε και κάτι, τι σηματοδοτεί αυτό το κλάμα, τι εκείνο, μαθαίνουμε να ακούμε τις ανάγκες της..και της μαθαίνουμε να ακούει και τις δικές μας, να βγαίνει δηλαδή, γιατί ένα rolling stone baby δεν μπορεί να μένει σπίτι.

Σας αφήνω για να θηλάσω και να αλλάξω pamper,
Τα λέμε σύντομα,

A rolling stone mama